Stena Carrier in Noord-Sydney

Stena Carrier – onze eerste vrachtferry

Engeland | 1 reactie

Aan het eind van de jaren 60 is de zeevaart serieus op weg in een nieuwe richting met laadeenheden – het vervoer van containers over langere afstanden en trailers over kortere afstanden. Containerschepen en vrachtferry’s voor vrachtverkeer zien het daglicht. Al in 1969 bestelt Stena een vrachtferry voor voornamelijk vrachtauto- en trailertransport voor het groeiende verkeer tussen Göteborg en Kiel. Maar door Stena’s unieke bedrijfs- en vrachtcompetentie krijgt deze ferry al snel een aantal zusterschepen en wordt de basis gelegd voor wat zou uitgroeien tot Stena RoRo (de tak van Stena die schepen ontwikkelt en bouwt). 

Stena Danica - 's werelds mooiste ferry! Lees ook: Stena Danica – ‘s werelds mooiste ferry! >>

 

Geschiedenis

Stockholms Rederij AB Svea introduceerde in april 1969 de nieuwgebouwde vrachtferry Servus op de route tussen Göteborg en Hull. Servus kreeg een vaste aanlegplaats  in de noordwestelijke hoek van de Skandia-haven, precies naast Stena Line’s toenmalige Duitsland-terminal en de aanlegplaats voor Stena Germanica. Rederij Svia’s nieuwbouwproject maakte grote indruk op Sten A. Olsson. Al begin 1969 had het Stena-concern haar eerste vrachtferry besteld bij Kristiansands Mekaniska Verksted A/S (KMV) in Kristiansand, Noorwegen.

Het oorspronkelijke idee met de vrachtferry was om Stena Germanica’s route tussen Göteborg en Kiel te ontlasten. Daar reisden bij tijd en wijle te veel vrachtwagens in verhouding tot het aantal hutplaatsen aan boord terwijl tegelijkertijd het aantal trailers groeide. De beschikbare bronnen vertellen dat de constructie Noors was, het resultaat van een samenwerking tussen de werf en Stena. Het was een effectieve ferry met 2500 dwt (draagvermogen) met een zeer aantrekkelijk en eigentijds ontwerp. Het Machinearrangement met vier hoofdmotoren was een geheel Noorse constructie met Normo-motorer uit Bergen, ondertekend door Sigurd Mikkelsen, technisch chef voor Bergens Mekaniske Verksted.

Stena’s eerste vrachtferry werd uiteindelijk nooit ingezet op de route tussen Göteborg en Kiel. De Canadese ferry Patrick Morris zonk 20 april 1970 en de rederij Canadian National (CN) had grote behoefte om zo snel mogelijk een vervangende ferry te vinden. Stena’s vrachtafdeling onder leiding van Sven Lindholm had goed contact met CN na de geslaagde deal met de eerste Stena Danica. Slechts een paar weken na het zinken van de Patrick Morris onderhandelde CN met Stena en snel daarna kwam men overeen over de voorwaarden voor het charteren van de nieuwe boot gedurende 30 maanden. 1 oktober 1970 was het tijd voor de levering van Stena Carrier, die onmiddellijk naar Canada vertrok.

Stena’s verschillende series met vrachtferries hebben allen een marketingnaam, en de eerste serie heet (Stena) Seacarrier. Gesterkt door het succes met de eerste boot plaatste Stena successief meer bestellingen en er werden totaal vier schepen gebouwd bij drie verschillende Noorse werven tussen 1970 en 1972. Dat het een complete vaartuigserie werd lag eraan dat de Noorse werven weinig te doen hadden, nadat ze eerder voornamelijk vissersboten bouwden. Stena Carrier, 1970 in Kristiansand (KMV; bouwnummer 215), Dalriada, 1971 in Haugesund (Brøderne Lothe A/S, Flytedokken; bouwnummer 3 en Stubbenkammer, 1971 in Brevik (Trosvik Verksted A/S; bouwnummer 94). Alle schepen in deze serie werden gecharterd naar de staatsspoorwegen in Groot-Brittanie (Dalriada), Canada (Stena Carrier) en Oost-Duitsland (Stubbenkammer). De vierde ferry werd in Brevik gebouwd maar verkocht aan British Rail, en werd geleverd in april 1972 onder de naam Anderida.

Het Seacarrier-concept werd in verschillende verlengde versies gebouwd voor Finse en Libische rederijen tot het midden van de jaren 70.

Stena besteld steeds geraffineerdere vrachtferries, die nu roro-ferries genoemd begonnen te worden. (roro staat voor roll on roll off). Men leerde snel om flexibele ferry’s te bouwen die in korte tijd veranderd konden worden naar de behoeften van klanten. Onder leiding van technisch chef Sven Råwalls en vrachtchef Sven Lindholms had men al in 1973 de basis gevormd voor wat heden ten dage Stena RoRo is. Gedurende de jaren 70 zou Stena 26 nieuwe ro-ro vaartuigen bouwen in zes verschillende series bij werven in Noorwegen, Nederland, Duitsland, Oostenrijk en Zuid-Korea.

Stena’s eerste vrachtferry kreeg een lang en avontuurlijk bestaan. Nadat de Canadese charter was afgelopen werd Stena Carrier in de zomer van 1974 verkocht aan een brits financieringsmaatschappij om voor de rederij van de Britse spoorwegen, Sealink, te varen tussen Schotland en Noord-Ierland onder de naam Ulidia. In 1981 werd ze doorverkocht aan Griekenland, en een paar jaar later aan Egypte. Al in 1987 kwam ze terug in Noordelijk vaarwater toen ze in Noorwegen omgebouwd werd tot een auto- en passagierferry voor Noors verkeer onder de naam Fjordveien. Na een korte periode tussen Åland en Finland onder de slim veranderde naam Fjärdvägen was ze in 1996 weer terug in Noorwegen op de route tussen Moss en Horten, onder de naam Holger Stjern. Een nieuwe ferry voor die route zorgde ervoor dat ze verder voer naar Italië op de straat van Messina. Na een paar jaar ging ze verder naar Turkije waar ze haar laatste tijd  spendeerde door dwars over de Zwarte Zee te varen. Haar einde kwam pas in 2011, na 41 jaar, toen ze gesloopt werd in Aliaga, Turkije.

Technishe specificaties: Stena Carrier

Geleverd in oktober 1970 door Kristiansands Mekaniske Verksted A/S, Kristiansand, Noorwegen.

Lengte: 106,5 m
Breedte: 16,0 m
Brutotonnage: 1599 brt
Passagiers: 12
Capaciteit: 45 trailers van twaalf meter, och 50 personenauto’s
Snelheid: 17 knoop

Wil je meer lezen over onze schepen? Kijk dan hier en houd ons blog in de gaten voor nieuwe artikelen.


  • Marco says:

    De eerste echte roro schepen voor wegvervoer en passagiers zijn gebouwd in Italië in 1965, de Canguro Azzurro, Canguro Bianco, Bruno, Rosso en Verde. Voor de verbindingen naar Sardinië en Sicilië. Voorheen was het lolo.